សំបុត្រស្នេហ៍ស្រីតូច
កំពង់ចាម ឆ្នាំ1991 ក្មេងស្រីឈ្មោះមាណវី អាយុ៨ឆ្នាំ រៀនថ្នាក់ទី៣នៃសាលាបឋមសិក្សាមួយក្នុងក្រុងកំពង់ចាម ជាកូនស្រីទោលរបស់លោក សេដ្ឋា និង អ្នកស្រីចរិយា ដែលជាគ្រួសារមួយមានជីវភាពមធ្យមដោយលោកជាបុគ្គលិករដ្ឋ ហើយអ្នកស្រីជាគ្រូបង្រៀនថ្នាក់មធ្យមសិក្សា។ មាណវីជាក្មេងស្រីស្អាតកាត់ទៅរកម្ដាយបេះបិទ ហើយឆ្លាតទៀតផង គ្រាន់តែឆ្នាសបន្តិច នៅសាលាអ្នកណាៗក៏ហៅនាងថាជាស្រីឆ្នាសដែរ ជាពិសេសគឺ ចំណានដែលជាក្មេងប្រុស រៀននៅថ្នាក់ទី៥សាលាជាមួយគ្នា។ ចំណានគឺជាកូនប្រុសរបស់លោក ចំរ៉ុងដែលជាបុរសពោះម៉ាយ ប្រពន្ធស្លាប់ចោល ហើយគាត់ក៏ជាមិត្តជិតស្និទ្ធនឹងឪពុកម្ដាយមាណវីដែរ។ ដូច្នេះហើយទើបពួកគេស្គាល់គ្នា តែមិនដែលត្រូវគ្នាទេ ដោយសារមាណវីមិនចូលចិត្តចរិត ចូលចិត្តញ៉ោះរបស់ចំណាន។ ប៉ុន្តែថ្ងៃមួយពេលដែលមាណវីកំពុងឈរចាំប៉ាម៉ាក់មកទទួលទៅផ្ទះ ក៏ស្រាប់តែមានសត្វឆ្កែមួយក្បាលបានមកបម្រុងខាំនាង ចៃដន្យចំណានមកទាន់ក៏បានមកជួយដេញឆ្កែឱ្យ តែដោយចិត្តស្អប់ចំណានផង នាងក៏បានអគុណគេទាំងសំឡេងមិនសូវពីរោះ ធ្វើឱ្យចំណានតាមនិយាយផ្ចាញ់ផ្ចាលនាងរហូតថានាងជាមនុស្សរមិលគុណ។ ក្រោយមកមួយរយៈទើបម្ដាយមាណវីដឹងថា ចំណានជាអ្នកជួយនាងហើយមិនទាន់ទទួលបានការអគុណពីកូនស្រីគាត់ ទើបគាត់និយាយពន្យល់កូនឱ្យស្គាល់គុណទោស ល្អអាក្រក់ ពេលនោះទើបនាងដឹងថានាងបានធ្វើខុស ដោយមិនបានអគុណគេដោយសុទ្ធចិត្ត។ ដោយមិនហ៊ានហាមាត់និយាយដោយផ្ទាល់ នាងបានសរសេរសំបុត្រមួយច្បាប់ផ្ញើទៅឱ្យចំណាន នៅថ្ងៃដែលនាងត្រូវចាកចេញពីសាលា។
